If you woke up in a museum room filled with the entirety of Griet Troch's work, you might be puzzled. For the unprepared, her body of work can be overwhelming in its diversity. Eclectic in style, substance, and method, you are venturing into unknown territory.

Hers is a deeply emotional world filled with horny cartoon bunnies, frail marble figurines, contortionists, and plenty of roadkill.

She must have been about six years old when she stood mesmerized, her mouth agape, observing the process of pouring figurative candles into moulds at her parents' company. The amorphous block effortlessly transformed into an enigmatic abstract object, evoking a sense of wonder.

That sense of wonder has been her constant companion ever since. She acts as a transformative device for emotions, constantly giving birth to and being born from them like Ouroboros, interconnecting all things, a perpetual emotion machine, if you will. Her work is like a thick book bound in smooth leather, delving into itself while undergoing constant revision and redefinition.

When confronted with her “Regalos” series it is hard not to think about Giuseppe Sanmartino’s “Cristo Velato” (1753), and the myths connected to that sculpture. It was rumored that he placed an actual veil on the sculpture and gradually turned it into marble over time using an alchemical process, marblification.

For the record: he did no such thing - Sanmartino was simply an exquisitely talented sculptor.

In the same vein then, one could be forgiven for thinking Troch made a Faustian bargain with some mysterious entity to produce her own kind of alchemy: the marblification of consolation.

Troch’s protagonists are alone but not lonely. They do not need us; they have found the solution to their problems in solitude. Their fears, doubts and sorrows have caught up with them, but they have been embraced through contemplation, stillness, and silence.

A marble figure - “The Warrior” - makes itself invisible in a blanket, holding a hand against a wrapped cheek. What do the sculptures in the Salle du Manège of the Louvre dream of when the lights go out at night? Of this sculpture?

There is a pervading sense of escape, of having found refuge from the unrelenting carpet bombing of the senses that is modern life. Remember the aversion therapy scene in “A Clockwork Orange”? Troch’s “Blurries” might be the perfect antidote.  

A sense of hope, of promised worlds that Troch’s unlikely heroes – facing away from us in their niches – can see, but we cannot. What, we wonder, is waiting for us on the other side of the “Found Windows”? And what is out there waiting for Troch, an artist perpetually on the verge of breaking through physical, emotional and existential walls? Let us find out, together. Let us transcend.

Griet Troch (born 1977, Bruges) is a visual artist, sculptor and photographer. She lives and works in Oostakker. "Screaming for silence" was her first solo exhibition."

Als je morgen wakker zou worden in een museumkamer gevuld met het volledige oeuvre van Griet Troch zou je misschien wat overdonderd zijn. Begrijpelijk: haar werk, eclectisch in stijl, materiaalkeuze en methode, imposant in zijn diversiteit - laat zich niet zomaar in kaart brengen, neemt je als toeschouwer mee op een spannende reis over woelige wateren. Ze creëert een wereld vol emoties, bevolkt door hitsige cartoonkonijntjes, broze marmeren beeldjes en heel wat doodgereden dieren.

Ze moet ongeveer zes jaar oud zijn geweest toen ze met open mond stond te kijken hoe in het bedrijf van haar ouders figuratieve kaarsen in mallen werden gegoten. Het amorfe blok liet zich zomaar omtoveren tot  een raadselachtig abstract object. Verwondering.

Dat gevoel is sindsdien haar onafscheidelijke reisgezel geweest. Ze is een transformatiemachine van emoties die voortdurend baart en geboren wordt, een perpetuum mobile, als Ouroboros, de eenheid van alles, haar werk een in glad leer gebonden boek van twee vuisten dik, dat in zichzelf grasduint terwijl het zich herschrijft.

Haar "Regalos"-serie doet onwillekeurig denken aan "Cristo Velato”, de gesluierde Christus van Giuseppe Sanmartino (1753) en de mythes die over dat beeldhouwwerk de ronde deden. Er werd gefluisterd dat Sanmartino een echte sluier op het beeld geplaatst had, en die sluier geleidelijk aan in marmer had veranderd door een alchemistisch proces, iets wat we “vermarmering” zouden kunnen noemen. Voor alle duidelijkheid: daar is niks van aan, Sanmartino was gewoon een extreem getalenteerde beeldhouwer.

Het adembenemende roze marmeren “Pillow” doet vermoeden dat Troch een pact heeft gesloten met een mysterieus wezen om haar eigen soort alchemie te produceren: de vermarmering van troost.

De protagonisten van Troch zijn alleen maar niet eenzaam. Ze hebben ons niet nodig; ze hebben de oplossing voor hun problemen gevonden in afzondering. Hun angsten, twijfels en verdriet hebben hen ingehaald, maar worden innig omarmd door contemplatie, stilte en rust.

Een marmeren figuur - "The Warrior" - maakt zichzelf onzichtbaar onder een deken en houdt een hand tegen een omwikkelde wang. Waar dromen

De beelden in de Salle du Manège van het Louvre van wanneer de lichten 's nachts uitgaan? Van dit beeld?

Haar werk doet dromen van ontsnapping, het vinden van toevlucht voor de genadeloze bombardementen van de zintuigen die we allen ondergaan. Herinner je je de scène met aversietherapie in "A Clockwork Orange"? Trochs "Blurries" zouden wel eens het perfecte tegengif kunnen zijn.

 Een gevoel van hoop, van beloofde werelden die Trochs onwaarschijnlijke helden – in nissen, met hun rug naar ons toe - kunnen zien, maar wij niet. Wat staat ons te wachten aan de andere kant van de mysterieuze vensters uit de reeks "Found Windows"? En wat staat er daar op Troch te wachten, een kunstenaar die voortdurend op het punt staat om door fysieke, emotionele en existentiële muren heen te breken? Laten we dat samen uitzoeken. Laten we transcenderen.

Michael Knapen- Vinderhoute-2023